وقتيکه گلِ هميشه سرخِ خورشيد

از مشرقِ شانه هاي او مي جوشيد

انبوهِ کبوترانِ سرخِ بوسه

ز جامِ لبش شرابِ جان مي نوشيد

بر سردي دي ، بهار پيروز شده ست

رخسار زمين شاد و دل افروز شده ست

مجموعه آب و سبزه و گل يعني

برخيز بيا، که عيد نوروز شده است

در کوچه مهرِ يار هشيار يک برو

در خواب خوش نگار بيدار برو

بازار جهان نمي خرد پيران را

تا هست جوانيت به بازار برو

بر ما چه گذشت کاين چنين افسرديم

در موسم زندگي به ناگه مُرديم

سرماي شديد را تحمل کرديم

هنگام شکوفيدن خود پژمرديم

آمد به برم شکفته همچون گل سرخ

اسرار نهان شنفته همچون گل سرخ

گفتم که ز اسرار نهان گو ، گفتا:

در خنده من نهفته ، همچون گل سرخ

جانانه بزن به دف که بيدار شوند

مستانه بکوب پا که هشيار شوند

اين خيل خمود ، اگر ز جا برخيزند

بر جان شب سياه ، آوار شوند

مستانه ز کوي تو گذر مي کردم

بر کشته عاشقان نظر مي کردم

يک کشته ميان کشتگان غايب بود