(برای مادرم)

خانه پر از بوی توست

وآخرین خداحافظی ات

                             گلهایی که در باغچه کاشته ای

                                                          [ پیوند جاودانه با خاک

                                                            در اُتراقگاهی نه فراخورِ خویشتنت

                                                            و انزوایی عمیق

                                                            به تلخناکی یک زخم

                                                            که خلاصه ی زندگی است ]

خانه پر از گفتگوی توست

در صبحهای استجابت و نماز

در ظهرهای خستگی و کار

در عصرهای تنها در کناره ی ایوان نشستن ات

خانه پر از زمزمه ی توست

زمزمه ی زندگی ، زمزمه ی عشق

زمزمه ی کار ، زمزمه ی درد.

زمزمه کن آن ترانه های قدیمی را

زمزمه کن آن لالایی های قدیمی را

                                             که بوی کهنگی نمی دهند

خانه تو را حفظ کرده است ،

ایوان تو را زمزمه می کند.

باغچه ها دست ها ی تو را زمزمه می کنند

حوض کوچک و ماهیها ،

                   انگشتانت را ،

جانماز و ستاره صبح

                    صدایت را .

خورشید،

هر روز به جستجوی تو می آید

                       کسی نمی تواند از تو سخنی گوید

حافظه ی ماهیها

                       پر از دستهای توست

چلچله ها یادِ تو را

در ایوانی که برای تو خیلی کوچک بود

هر صبح می سرایند

دست هایی که دانه می ریخت، سفر کرده است .

نمی دانم اگر چشمانم را به جاده بدوزم

آن سیاهی، که از دور می آید

تو خواهی بود؟

در خاطره ات مسکن می گزینم

از پس سی سال که بر جاده های اعصابم گام زدی

هرگز نمی دانستم که

                        هیچ چیز با من مهربان نخواهد ماند

[ پیوندی با زمان

و حلقه ای شدن از زنجیر ابدیّت

بر پای هستی ،

به هنگام تلخ تسلیم . ]

بهار 1351