زمانه ، تا که مرا جانب عتاب گرفت

شکسته زورق دل را هراسِ آب گرفت

خیال سبز نگاهی ، که زندگی می داد

چو تشنه مردِ مسافر ، ره سراب گرفت

سری که بر قلِل عشق، سایه می افکند

به قعرِ دره ی افتادگی ، شتاب گرفت

دلی که در رِه جانان ، به خاک و خون افتاد

ز جامِ تلخ صبوری ، شرابِ ناب گرفت

دو نرگسی، که مرا رهنمایِ جانان بود

خمار گشت و دوباره خیالِ خواب گرفت

لبی که چشمه ی گلخنده هایِ شیرین بود

سرودِ خشکِ عطش شد ، رهِ خراب گرفت

سیاه ـــ خرمنِ مویی که عطرِ عاطفه داشت

پیامِ یأس شد و رنگِ ماهتاب گرفت

دو دست ملتمسی ، کاو وفا طلب می کرد

بجای مهر زیاران ، جفا جواب گرفت

به سایه سارِ نوازش نشسته ، یارانند

چه غم که خانه ی ما ، هُرم آفتاب گرفت

رسید از درِ تسلیم ، سایه ی پیری

مرا میان دو بازوی خویش قاب گرفت

چه گویمت که چه بر ما گذشت و چون افتاد

شبی که چهره ی شب ، شکل آفتاب گرفت

پاییز 1365